Silny stres (np. hałas, wystraszenie czymś), frustracja (nuda) albo zwyczajna nadpobudliwość i nadwrażliwość kota na bodźce. Ataki falowania skóry z gwałtownym wylizywaniem (zwłaszcza grzbietu, przednich łap i ogona) i wygryzaniem sierści mogą być parę razy na dzień, raz na parę miesięcy lub rzadziej a mogą być też Biegunka to nieuformowane lub luźne wypróżnienia, zwykle o zwiększonej ilości i częstotliwości. Wynika to z szybszego przemieszczania się materiału kałowego przez jelita w połączeniu ze zmniejszonym wchłanianiem wody, składników odżywczych i elektrolitów. Biegunka nie jest chorobą, a raczej oznaką wielu różnych chorób. Przyczyn biegunki jest wiele. Biegunka może być Bólowa pozycja kota jest jedną z oznak problemu. Head pressing. To pozycja chorego kota, w której kot przykłada głowę do powierzchni pionowych. Często jest mylona z barankowaniem (potoczne określenie na przybijanie „czółka” przez kota) lub fochem, bo kot wygląda wtedy jakby się obraził. Sytuacja, w której obserwujemy takie Czarne kropki pojawiają się na brodzie kota nie zawsze. Trądzik może wystąpić z kilku następujących powodów: Trądzik na brodzie kota. Osłabienie układu odpornościowego, na tle których naruszane są mechanizmy obronne organizmu. Powód ten jest typowy dla osób starszych i chorych.. Rany na brodzie kota może również wynikać z Mariusz Siwko. 14.03.2023. Koci grzbiet to jedna z najbardziej charakterystycznych pozycji przyjmowanych przez mruczki. Kot układa swój kręgosłup w taki sposób, że tworzy on imponujący łuk. Zwierzak nigdy nie robi tego bez powodu. Koci grzbiet jest oznaką konkretnego stanu psychicznego mruczka, a po szczegóły zapraszamy do naszego SYNDROM DRGAJĄCEJ SKÓRY U KOTÓW. Zespół falującej skóry (ang. FHS – Feline Hyperesthesia Syndrome), nazywany też czasami padaczką psychomotoryczną, to jedna z najbardziej tajemniczych i niejasnych kocich dolegliwości. Zaburzenie to objawia się zazwyczaj nagłym, intensywnym wygryzaniem lub wylizywaniem okolic grzbietu, ogona oraz 7EwVVJ. Mam 19 lat i wczoraj złapał mnie ogromny skurcz, zabolało mnie w okolicy lewej piersi lecz na pewno nie bolała pierś, bardziej bym powiedziała że mięsień żebrowy. Na początku nie mogłam w ogóle oddychać dopiero potem mogłam łapać oddech ale wydychanie powietrza sprawiało ogromny ból. Obecnie mogę normalnie oddychać ale czuje ból, szczególnie gdy leże na plecach albo na lewym boku (gdy leżę na prawym boku nie czuje absolutnie żadnego bólu, jak ręką odjął) Do jakiego lekarza mogę się z tym udać? KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu Interna Skurcze mięśni Ból pleców Czym jest sepsa? Lek. Izabela Górkiewicz-Kot Internista 60 poziom zaufania Prosze zacząc od wizyty u lekarza rodzinnego 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Co może znaczyć taki skurcz pod piersią? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Co znaczy bolesny skurcz w lewej łydce? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Przyczyny silnego skurczu w łydce – odpowiada Aleksander Ropielewski Ból w okolicy mostka i lewej piersi – odpowiada Lek. Katarzyna Szymczak Mocny skurcz w lewej łydce podczas pływania – odpowiada Aleksander Ropielewski Skurcz mięśni nad kolanem – odpowiada Lek. Krzysztof Szmyt Dlaczego mam taki ból po skurczu w piersi? – odpowiada Mgr Arkadiusz Ciołkowski Ból nogi po skurczu łydki – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Silny skurcz lewej dłoni - co to może być? – odpowiada Lek. Magdalena Parys Codzienny tępy i stały ból pod lewym żebrem – odpowiada Lek. Bartosz Małek artykuły Pozycja boczna ustalona. Jak ułożyć w pozycji bezpiecznej? Pozycja boczna ustalona to ułożenie ciała nieprzyt Ból w mostku - charakterystyka, przyczyny, diagnostyka Ból w mostku i okolicach klatki piersiowej jest na Oddychanie w czasie porodu - nauka, techniki Coraz więcej przyszłych matek uczęszcza na zajęcia Zespół falującej skóry kotów to zaburzenie tajemnicze i trudne, o niewyjaśnionym podłożu i skomplikowanym przebiegu, na które zapada coraz więcej domowych kotów. Choć jednak samo zjawisko jest znane od dawna, to trudno znaleźć na jego temat konkretne informacje i zalecenia, jak przy nim postępować. Schorzenie to funkcjonuje pod wieloma nazwami: syndrom falującej skóry, rolowanie skóry, przeczulica (hiperestezja) skórna kotów, epilepsja psychomotoryczna i inne. Z kolei w języku angielskim mamy wspólną nazwę: Feline Hyperesthesia Syndrome (FHS). Choć samo zjawisko jest znane od dawna i choć duża grupa opiekunów obserwuje jego symptomy u swoich zwierząt, to trudno znaleźć na jego temat konkretne informacje. W dwóch kluczowych pracach o behawioryzmie kotów, wydanych w ostatnich latach w Polsce (Zaburzenia zachowania kotów autorstwa S. Schrool i J. Dehasse oraz Medycyna behawioralna kotów pod red. Horwitz i Millsa), brak usystematyzowanych danych na ten temat. W drugiej z wymienionych pozycji zaburzeniu poświęcony jest zaledwie jeden akapit, o bardzo ogólnej treści. Artykułów w języku polskim również jest niewiele – jedno z lepszych opracowań zagadnienia można znaleźć na stronie Akademii Felinologicznej. Nieco więcej informacji można uzyskać na stronach i w publikacjach redagowanych w języku angielskim, jednak i tam wiele treści powtarza się, bez rzucania nowego światła na zagadnienie. Z tego też powodu w niniejszym artykule, a zwłaszcza w jego części praktycznej, wielokrotnie zmuszona jestem opierać się na indywidualnej ocenie sytuacji, i dobierać metody postępowania zgodnie z własnym uznaniem i doświadczeniem, mając do dyspozycji jedynie bardzo ogólne POLECAMY Etiologia zaburzenia Etiologia tego zaburzenia jest bardzo złożona i niejednoznaczna. Część badaczy za główne podłoże uznaje czynniki neurologiczne czy fizjologiczne (np. reakcję skórną na obecność pasożytów czy inny czynnik chorobowy), część kładzie nacisk na elementy behawioralne, a jeszcze inni mówią o możliwości łącznego występowania tych przyczyn. Dlatego też często konieczne jest stosowanie wielodyscyplinarnego podejścia do rozpracowania tego problemu. Z moich doświadczeń wynika, że FHS najczęściej występuje: u kotów dorosłych (praktycznie nie obserwuje się go u zwierząt poniżej szóstego miesiąca życia, a u kotów młodszych niż rok pojawia się jedynie epizodycznie, w bardzo ograniczonej formie; najczęściej objawy widać u kotów między pierwszym a czwartym rokiem życia); u kocich jedynaków lub w kocich „duetach” – niezależnie od tego, czy zwierzęta są ze sobą spokrewnione, czy nie; u zwierząt z zaburzonym okresem pierwotnej socjalizacji lub u tych, których psychika jest bardzo delikatna i wykazuje dużą wrażliwość na otoczenie oraz występujące w nim zmiany. Według badaczy do pojawienia się problemu FHS predysponowane są szczególnie niektóre rasy, takie jak: syjamy, abisyńczyki, koty burmskie czy himalajskie, natomiast w mojej praktyce były to w dużej mierze dachowce, ale też maine coony. Symptomy i diagnozowanie Jedną ze specyficznych cech FHS jest jego epizodyczne występowanie – koty nie muszą wykazywać objawów w sposób ciągły, może w tym nie być żadnej regularności, choć może się ona pojawiać. Epizody mogą brać się „znikąd”, ale też mogą być efektem stałego, powtarzającego się rytuału (mogą występować o danej porze dnia, w wyniku konkretnego wydarzenia, np. interakcji społecznej lub jej braku bądź w efekcie ekspozycji kota na specyficzny dźwięk czy nawet temperaturę). Przebieg epizodu również jest bardzo indywidualny, jednak najczęściej w jego trakcie można zaobserwować: bardzo duże pobudzenie (w tym ruchowe, np. bardzo intensywne bieganie po domu), rozszerzenie źrenic, ślinotok, piloerekcję (na całym ciele lub tylko na ogonie), wzmożone intensywne machanie ogonem, wzmożone, napadowe lizanie tylnej części ciała, pleców i ogona, napiętą postawę ciała, wokalizację, niekontrolowane oddawanie moczu/kału, falowanie/marszczenie się/drganie skóry w tylnej części ciała kota – właśnie to wyróżnia zaburzenia ze strony FHS, owo specyficzne napinanie się mięśni podskórnych, które może poprzedzać napad, występować w jego trakcie lub też po okresie ruchliwości; może też pojawiać się bez któregokolwiek z pozostałych opisanych symptomów lub tylko w towarzystwie niektórych z nich. Zaburzenia dotyczące drgania skóry bardzo często pociągają za sobą reakcję w postaci nadmiernej pielęgnacji okrywy włosowej, która może doprowadzić do samookaleczeń. Jest to powód, dla którego często początkowe etapy FHS nie są precyzyjnie rozpoznawane, ponieważ zachowanie kota zostaje od razu zaklasyfikowane jako wylizywanie o uogólnionym charakterze obsesyjno-kompulsywnym. Tymczasem ta przypadłość to rodzaj zachowania zastępczego, które pojawia się często jako alternatywa dla dwóch innych zachowań pozostających ze sobą w konflikcie (np. głodu i strachu bądź nudy). W wyniku tego kot podejmuje działania gatunkowo prawidłowe, jednak niepowiązane z pierwotnymi odczuciami, a więc zaczyna lizać futerko. Jeśli sytuacje niekomfortowe, wywołujące sprzeczne odczucia, utrzymują się przez dłuższy czas, kot może prezentować zaburzenia nawet w okresie, gdy bezpośredni czynnik już na niego nie oddziałuje. Jest to więc problem mocno złożony, który często utrudnia odnalezienie jasnego powodu, dla którego FHS u danego osobnika pojawił się po raz pierwszy. I choć, ze względu na specyfikę tego schorzenia, FHS można uznać za problem z grupy zachowań obsesyjno-kompulsywnych, to jednak zdecydowanie lepiej podchodzić do niego świadomie, wiedząc, z czym konkretnie „walczą” kot i jego opiekun. Zaburzenia dotyczące rolowania skóry i wylizywania futra najczęściej dotyczą grzbietu, pośladków i ogona, rzadziej obejmują tylne łapy czy dolną część brzucha (tutaj raczej podejrzenie pada na problem ze spektrum zaburzeń pracy pęcherza moczowego). Nigdy nie spotkałam się natomiast z tym, aby rolowanie skóry dotyczyło głowy lub przednich łap – warto o tym pamiętać, gdyż te strefy ciała uznaje się za „bezpieczne” przy bezpośrednim kontakcie z kotem cierpiącym na FHS. Zawsze jednak, na pierwszym etapie działań, warto wykonać szersze badania, aby znaleźć ewentualne inne problemy zdrowotne. Diagnostykę FHS prowadzi się przez tzw. wykluczenie innych przyczyn (podobnie jak w przypadku zaburzeń o charakterze idiopatycznym). Według dr Jennifer Coates z Fort Collins w Kolorado (USA) lista badań oraz procedur, które należy wykonać, aby wyeliminować schorzenia wywołujące podobne objawy, jest następująca: badanie ogólne kota, badanie neurologiczne, zdjęcie RTG kręgosłupa, badanie dermatologiczne w formie zeskrobin skórnych w kierunku pasożytów (w tym roztoczy), prewencyjne podanie środka przeciw egzopasożytom – dla wykluczenia problemów, takich jak reakcja alergiczna na obecność pcheł, cytologia skóry – dla wykluczenia infekcji lub atopii, diagnostyka w kierunku mykodermatoz, dieta eliminacyjna – w celu wykluczenia alergii pokarmowej, skórne testy alergiczne – dla wykluczenia wpływu alergenów środowiskowych, leczenie kortykosteroidami (Prednisolon) – by sprawdzić, czy pod wpływem farmakoterapii świąd ulegnie redukcji, biopsja skóry lub mięśni – dla wykluczenia ewentualnej formy miopatii, TK lub MR – w zakresie wskazanym przez neurologa, okresowe przeleczenie lekami przeciwpadaczkowymi. Z kolei dr John Ciribassi (przewodniczący American Veterinary Society of Animal Behavior z USA) do wymienionych wyżej działań dodaje jeszcze: pełne badanie krwi: morfologia i biochemia z naciskiem na parametry wątrobowe, nerkowe, T4 i poziom hormonów (niestety, nie zostało określone, w jakim kierunku szukać), badanie ogólne moczu z oceną osadu. Jeśli po ich przeprowadzeniu nie ma widocznej poprawy lub jeśli dolegliwości narastają, jest to wskazanie do wdrożenia działań ukierunkowanych na FHS. Dieta i suplementacja Niezwykle ważnym elementem, na który należy położyć nacisk przy terapii FHS u kotów, jest odpowiednia, zbilansowana i dopasowana do gatunkowych potrzeb dieta. Powinna być ona wysokomięsna, mokra, oparta na składnikach dobrej jakości, bogata w białko pochodzenia zwierzęcego, mikro- i makroelementy oraz, w razie potrzeby, wzbogacana odpowiednimi dodatkami. Jest to tak istotne z kilku względów: Odpowiednia dieta chroni kota przed innymi problemami metabolicznymi, takimi jak choroby dróg moczowych, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, wątroby czy trzustki – każdy z tych problemów może dodatkowo pogarszać kocie samopoczucie i zwiększać nasilenie dolegliwości związanych z FHS. Wysoka zawartość dobrze przyswajalnego białka odzwierzęcego wpływa wydatnie na dobry stan skóry i sierści, co także przy tym zaburzeniu jest bardzo ważne – jakiekolwiek problemy ze skórą mogą bowiem potęgować objawy i zwiększać dyskomfort. W tym kontekście ważna jest także suplementacja kwasów omega-3 (DHA i EPA) oraz odpowiednia zawartość cynku w diecie – oba te składniki dobrze wpływają na kondycję skóry i okrywy włosowej. W literaturze amerykańskiej można też znaleźć sugestie, by do diety kota włączyć kurkumę, która wykazuje działanie przeciwzapalne, jednak nie znalazłam żadnych potwierdzonych danych dotyczących jej dawkowania ani sposobu podawania. Suplementacja tryptofanowa – tryptofan jest jednym z aminokwasów pochodzenia zwierzęcego, którego działanie na organizm jest szczególne: uznaje się go za naturalną substancję o działaniu adekwatnym do leków z grupy SSRI. Oznacza to, że tryptofan jest naturalnym antydepresantem i środkiem uspokajającym, który redukuje napięcie, obniża poziom stresu i pomaga w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu kota również pod kątem psychicznym. Warto przy tym zaznaczyć, że jest to również aminokwas limitujący, co oznacza, że jego podaż w standardowej, zbilansowanej diecie może być niższa niż indywidualne potrzeby organizmu konkretnego zwierzęcia. Jego suplementacja jest całkowicie bezpieczna i nie ma górnych granic czasowych, a dobowo można bezpiecznie zaaplikować kotu ok. 100 mg tej substancji. U kotów z FHS suplementacja tryptofanowa daje bardzo pozytywne efekty, jeśli prowadzona jest przez okres nie krótszy niż trzy miesiące, natomiast dodatkową zaletą tego preparatu jest możliwość mieszania go z mokrą karmą, co pozwala na całkowicie bezstresowe dostarczanie go do kociego organizmu. Farmakoterapia w walce z FHS Działania w przypadku FHS w pierwszej kolejności należy podzielić na dwie grupy: medyczne i środowiskowe. Co do tych pierwszych, niestety, nie ma jednego schematu postępowania, które pomogłoby w poradzeniu sobie z problemem. W zależności od przypadków lekarze decydują się na wprowadzenie przede wszystkim terapii uspokajającej, której zasięg może być bardzo szeroki: od łagodnych środków, takich jak terapia feromonowa syntetycznymi analogami frakcji F3, aż do ukierunkowanej farmakoterapii o charakterze psychotropowym. Jeśli chodzi o zastosowanie leków, to przy tym problemie do dyspozycji lekarza pozostają trzy grupy preparatów: grupa SSRI – inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (Fluoksetyna, Paroksetyna), grupa TCA – trójcykliczne leki przeciwdepresyjne (Klomipramina), benzodiazepiny – ułatwiające przekaźnictwo GABA-ergiczne (Lorazepam, Oksazepam). O doborze leku i jego dawki każdorazowo musi zadecydować doświadczony lekarz weterynarii – nie wolno samodzielnie wprowadzać żadnych działań leczniczych bez skonsultowania tego faktu ze specjalistą (nawet jeśli opiekun posiada takie preparaty w domu i zna ich dawkowanie dla siebie). Warto natomiast wiedzieć, że farmakoterapia w przypadku FHS u kota jest działaniem długotrwałym. Dość szczegółowy opis schematu leczniczego można znaleźć w artykule doktora Ciribassiego, zatytułowanym Understanding Behavior – Feliny Hyperesthesia Syndrome: „Niezależnie od tego, na której grupie leków oprze się terapia, najlepiej zacząć ją od jak najmniejszej dawki, zwiększając ją stopniowo aż do uzyskania pożądanej odpowiedzi organizmu. Celem takiego działania jest zminimalizowanie ewentualnych niepożądanych skutków ubocznych, takich jak przedłużający się brak łaknienia lub nadmierne otumanienie. Kiedy częstotliwość kocich zachowań osiągnie poziom zadowalający, dalsze leczenie powinno utrzymywać się w niezmienionej formie przez 4–6 miesięcy. Dopiero wtedy można zacząć stopniowo zmniejszać dawkę podawanego leku (o 25% co 1–2 tygodnie), aż do całkowitego odstawienia. Jeśli natomiast zachowania niepożądane u pacjenta powrócą lub wzrosną w okresie zmniejszania dawki leku, należy wrócić do poprzedniej skutecznej dawki i utrzymać ją ponownie przez 4–6 miesięcy, zanim zostanie podjęta kolejna próba stopniowego odstawienia. Zdarzają się pacjenci, u których leki muszą być podawane dożywotnio”. Poza lekami stricte psychotropowymi zdarza się też, że lekarze decydują się na terapie prewencyjne lekami o ukierunkowanym działaniu w celu obserwacji reakcji organizmu na leczenie konkretnej grupy zaburzeń. I tak w celu zredukowania potencjalnego podłoża świądowego zazwyczaj podaje się kortykosteroidy (według literatury lekiem z wyboru jest to Prednizolon), natomiast w przypadku próby w kierunku zaburzeń ze spektrum padaczki testowo podawana jest Gabapentyna. Nie oznacza to, oczywiście, że każdy kot, u którego zastosowano farmakoterapię w leczeniu FHS, będzie skazany na tę formę działania do końca swoich dni. Niemniej jednak ja w swojej praktyce staram się sięgać po tę formę działania tylko w przypadkach bardzo zaawansowanego zaburzenia, gdy zwierzak jest już na etapie wyrządzania fizycznej krzywdy sobie lub innym. Jeśli natomiast wciąż jeszcze jest szansa na rozładowanie jego zachowania innymi metodami, wolę kierować się ku łagodniejszej formie suplementacyjnej, diecie oraz pracy środowiskowej. Staram się też w proponowanej terapii nie korzystać z rozwiązań takich jak kołnierz weterynaryjny czy obandażowywanie rozdrapywanych czy rozlizywanych przez kota miejsc na ciele, jeśli podejrzewam, że taka forma działania mogłaby zwiększyć poziom stałego stresu u kociego pacjenta. Oczywiście, są sytuacje, gdy nie da się pracować bez wdrożenia tych metod, jednak osobiście wolę ich unikać, jeśli mogę. Praca środowiskowa i sposoby reagowania Drugi rodzaj działań dotyczy postępowania środowiskowego. Często powtarzanym w tym kontekście zaleceniem jest „wyeliminowanie z otoczenia kota wszelkich czynników potencjalnie wywołujących stres u zwierzęcia”. Rada, choć doskonała i z pewnością skuteczna po wprowadzeniu, często jest jednak niemożliwa do zrealizowania w praktyce. Mimo wszystko warto jednak wziąć ją pod uwagę i usunąć jak najwięcej potencjalnych stresorów środowiskowych z otoczenia kota. Drugim ważnym krokiem jest wprowadzenie w kocim świecie jak największej ilości rutyny i powtarzalności – rzeczy powinny odbywać się w możliwie stałym trybie, o tych samych porach, z tym samym natężeniem. Im bardziej przewidywalna jest kocia rzeczywistość, tym lepiej zwierzak się w niej odnajduje, a więc ma mniej stresu i mniej powodów do wystąpienia niepożądanych zachowań w postaci napadu FHS. Dotyczy to więc pór zabawy, karmienia, interakcji itp. Warto jednocześnie zadbać o urozmaicenia środowiskowe – nie wolno bowiem zapominać, że dla części kocich jedynaków przyczyną zaburzenia jest nuda. Stąd każdy dodatkowy element, taki jak: kryjówka z kartonu, drapaki, półki, zabawka edukacyjna wydzielająca kotu przysmaki, mata węchowa itd., który kot będzie miał do swojej stałej dyspozycji, może poprawiać jego samopoczucie i zmniejszać ilość epizodów. Jeśli w domu zwierząt jest więcej, należy też zadbać o to, by nie musiał rywalizować o żadne zasoby – konieczna może więc okazać się ich multiplikacja (w domu zamieszkanym przez większą liczbę zwierząt szczególny nacisk należy położyć na bezpieczne kryjówki). Jednocześnie należy zadbać o aktywną stymulację kota, zapewniając mu czas na spokojne i regularne kontakty społeczne w takiej formie, w jakiej je lubi: sesję zabawy lub bliskości z opiekunem, kontrolowany kontakt z innym zwierzęciem, element pogoni i chwytania ofiary itp. Po takiej sesji powinna nastąpić nagroda w postaci niewielkiego, wydzielonego przez opiekuna posiłku lub kilku zdrowych, dopasowanych do kocich potrzeb przysmaków. Należy pamiętać, że w ten sposób nagradzamy spokój i opanowanie u kota – jeśli zwierzak z jakichś przyczyn się zdenerwuje i dojdzie do ataku FHS, należy poczekać, aż zachowanie się wyciszy. Kota podczas ataku nie należy gonić, chwytać ani przytulać, gdyż może go to jeszcze bardziej wyprowadzić z równowagi. Z kolei w bezpośrednim dotyku (np. podczas głaskania) warto skupiać się jedynie na tych obszarach ciała, które pod kątem falowania skóry są bezpieczne, a więc głównie na okolicy głowy i pyszczka. Nagłe dotknięcie... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Animal Expert" Dostęp do wszystkich archiwalnych numerów czasopisma w wersji elektronicznej Zniżki na konferencje i szkolenia ...i wiele więcej! Sprawdź Chociaż może to nie wydawać się normalne, skurcze mięśni u psów są bardzo częste, szczególnie u psów, które stale uprawiają sport i tych, które się postarzały. Chociaż skurcze mięśni niekoniecznie są śmiertelne, zwykle powodują wiele bólu. Jej obecność może świadczyć o poważniejszych stanach wymagających oceny weterynaryjnej. Aby dowiedzieć się więcej o skurczach u psów, zapraszamy do dalszej lektury tego artykułu. Wskaźnik1 Skurcze u psów2 Co to są skurcze?3 Objawy 4 Główne przyczyny Inne przyczyny 5 Co zrobić, jeśli pies ma skurcze? Inne metody leczenia problemów z mięśniami6 Jak zapobiegać skurczom psów? Chociaż nie są one łatwe do rozpoznania gołym okiem, skurcze u psów są częstsze niż się zwykle wydaje. Chociaż ten rodzaj dolegliwości mięśniowej może dotyczyć każdej rasy psów, szczególnie dotykają ją osoby uprawiające sport, ponieważ często wiąże się z siniakami lub urazami spowodowanymi nadmiernym wysiłkiem fizycznym. Są również powszechne u starszych zwierząt ze względu na naturalną degradację ich tkanki mięśniowej, typową dla starzenia. Wielokrotnie uważamy skurcze za „drobną niedogodność”, ale mimowolne skurcze u psów mogą powodować silny ból i pogarszać ich jakość życia oraz zdolność poruszania się. W kolejnych akapitach podzielimy się informacjami o skurczach psów, ich objawach, przyczynach i metodach zapobiegania. Co to są skurcze? Każdy nagły i mimowolny skurcz niektórych mięśni nazywany jest skurczem. Z pewnością każdy psi mięsień może cierpieć na skurcze, ale przede wszystkim mają one tendencję do wpływania na mięśnie nóg i łap. Chociaż mimowolne skurcze mogą wystąpić bez bólu, skurcze u psów mogą czasami być tak bolesne, że zwierzę przez pewien czas nie może się poruszać. Z drugiej strony niezwykle ważne jest, aby pamiętać, że napady padaczkowe u psów, czy to padaczkowe, czy nie, składają się z wielu powtarzających się skurczów mięśni. Takie skurcze powstają w wyniku elektrycznej aktywności mózgu. Objawy Intensywność i czas trwania objawów, które pies może wykazywać podczas skurczów, będzie logicznie zależeć od tego, jak poważne są skurcze. Najbardziej charakterystyczna symptomatologia skurczów psów wyraża się w: Wytrzymałość los músculos ból mięśni niezdolność do poruszania się W najcięższych przypadkach pies może zapaść się i cierpieć na drgawki, mimo że epizody te są nietypowe i rzadkie. Główne przyczyny Jak już wspomniano, najważniejszą przyczyną skurczu mięśni psów jest zwykle nadmierny wysiłek fizyczny lub niewłaściwe wykonanie jakiegoś ćwiczenia. Podczas nieproporcjonalnego wysiłku każdy mięsień podlega nadmiernemu napięciu, co może powodować mimowolne skurcze. Z tego powodu psy uprawiające sport lub wykonujące bardzo wymagające procedury treningowe są bardziej podatne na te problemy z mięśniami. Jednak znane są również inne stany, które wywołują skurcze mięśni psów, takie jak: Nadmierny wysiłek: Kiedy pies bawi się lub biega bardzo ciężko lub przez długi czas, jego mięśnie mają tendencję do odbijania się i cierpienia z powodu intensywności tej aktywności. Odwodnienie, szczególnie częste u psów, które nie nawadniają się odpowiednio podczas rutynowych ćwiczeń. Urazy na wysokości nóg lub pleców, produkt wypadków, urazów, stłuczeń, bójek itp. Uszczypnięty lub uszczypnięty nerw: Nerwy pod naciskiem mogą powodować silny ból psa, niezdarny spacer lub próbować ugryźć część ciała, która powoduje mu ból. Ta sytuacja jest zwykle spowodowana nadmiernym naciskiem, który uciska obszar wokół nerwu. Ból można porównać do czucia igieł. Czas potrzebny psu na uwolnienie się od przebitego nerwu będzie zależał od jego ciężkości. Napięty mięsień: mięsień, który skurczył się i wytworzył zbyt duży nacisk po stymulacji do dalszego działania, szczególnie po skurczu, jest często nazywany mięśniem skurczonym lub zawęźlonym. Sęki powodują u psa wiele bólu, mogą powodować nieprawidłowe chodzenie i ograniczają zakres ruchu. Aby pomóc psu regularnie złagodzić skurcze mięśni, zaleca się masaże i terapię cieplną. Przewlekły stres, który zwykle powoduje nadmierną i długotrwałą sztywność mięśni, która sprzyja pojawianiu się skurczów i skurczów. Osłabienie mięśni, które jest zwykle związane z istniejącą wcześniej chorobą, wrodzonymi deformacjami, niedożywieniem, brakiem aktywności fizycznej lub samym starzeniem się, które pociąga za sobą degradację kości i tkanek mięśniowych. Skurcze mięśni podczas snu: W głębokim śnie mózg psa zazwyczaj doświadcza wyższego poziomu aktywności, co może wyjaśniać, dlaczego niektóre psy (i ludzie) często wiją się podczas snu. Jeśli podejrzewasz, że przez cały sen pies ma napad padaczkowy, postaraj się go ostrożnie obudzić. Jeśli nic się nie dzieje, zwierzę natychmiast się trzęsie, ale jeśli ma napad niepadaczkowy, budzenie się zajmie znacznie więcej czasu. Inne przyczyny Znane są inne przyczyny, chociaż odgrywają one drugorzędną rolę, mogą również powodować skurcze u psów. Oni są: Skurcze, które mogą wystąpić po urazie lub jako oznaka patologii leżącej u podstaw, takiej jak rak nosówki lub psa, zaburzeń metabolicznych, takich jak hipoglikemia, lub z powodu wrodzonych deformacji. Guzy mózgu i zaburzenia neurologiczne obejmujące częściową lub całkowitą utratę funkcji nerwów. Trudności w krążeniu, które mogą wpływać na dotlenienie mięśni i powodować pojawianie się skurczów. Patologie zwyrodnieniowe, które uszkadzają kości lub mięśnie, powodując długotrwałe unieruchomienie lub niezdolność do poruszania się, takie jak na przykład choroba zwyrodnieniowa stawów psów. Hipoglikemia: Chociaż jest to niezwykły efekt uboczny, niski poziom cukru we krwi u psów z hipoglikemią może powodować drgania mięśni i drgawki. Zatrucie: Zatrucie jest częste u tych zwierząt, ponieważ zwykle smakują one w postaci substancji, których nie należy spożywać. Kołysanie, które jest cechą charakterystyczną zatrucia psów, jest często mylone ze skurczami mięśni. Nieleczone zatrucie u psów może prowadzić do niewydolności nerek i poważnych powikłań Co zrobić, jeśli pies ma skurcze? Sposób leczenia skurczów mięśni psów będzie również zależał od ich intensywności i częstotliwości, ich konkretnej przyczyny oraz stanu zdrowia każdego zwierzęcia. Dlatego zawsze wskazane jest zabranie psa na badanie weterynaryjne po zweryfikowaniu powtarzających się problemów mięśniowych, takich jak mimowolne skurcze i skurcze mięśni. Jeśli Twój pies jest zdrowy, dobrze wytresowany i miał lekkie skurcze po długiej sesji aktywności fizycznej, prawdopodobnie jego objawy potrwają tylko kilka minut. W takich przypadkach ważne jest, aby natychmiast przerwać aktywność, dobrze nawilżyć futrzaka, a także wykonać bardzo lekkie masaże nóg, aby ułatwić dotlenienie tkanek, uspokoić sztywność mięśni i pomóc mu odzyskać siły. mobilność. Jeśli zauważysz objawy odwodnienia, możesz zrobić domowe serum dla odwodnionych psów, które zrekompensuje poziom płynów i elektrolitów. Chociaż pomoc weterynaryjna w nagłych wypadkach nie jest wymagana, gdy występują łagodne skurcze, sugerujemy skonsultowanie się ze specjalistą w celu sprawdzenia stanu zdrowia i wykluczenia ewentualnych obrażeń spowodowanych nadmiernym wysiłkiem. Ekspert pomoże Ci również zaprojektować plan ćwiczeń, który najlepiej pasuje do Twojego wieku i kondycji fizycznej, aby zapobiec powstawaniu nowych skurczów. Jeśli zaobserwujesz, że objawy utrzymują się lub że pies ma bóle mięśni lub nie może prawidłowo chodzić, natychmiast zabierz go do weterynarza. Objawy te mogą wskazywać na poważniejszy skurcz lub uszkodzenie mięśni, a pies może wymagać rehabilitacji z fizjoterapią (fizjoterapią), aby odzyskać sprawność ruchową. Z drugiej strony, jeśli zauważysz, że Twój pies ma nawracające skurcze mięśni, wykazuje objawy osłabienia mięśni, utyka, problemy z poruszaniem się lub odmawia postawienia łapy na ziemi, ważne jest, aby natychmiast zabrać go do weterynarza. Należy pamiętać, że skurcze mięśni mogą wynikać z objawów leżących u ich podstaw patologii, które muszą być odpowiednio leczone zgodnie z wymaganiami i organizmem każdego psa. Skurcze u starszych psów również mają tendencję do częstego występowania, ze względu na stopniową degenerację ich tkanki mięśniowej i kostnej. W takich przypadkach leczenie będzie miało na celu poprawę jakości życia każdego psa, można zastosować fizjoterapię i alternatywne terapie, takie jak akupunktura dla psów i masaże relaksacyjne zapobiegające nagłym skurczom. Niezwykle ważne jest również, aby pies miał wygodne i przystępne środowisko, aby nie musiał dokładać wszelkich starań, aby poruszać się po domu i cieszyć się towarzystwem rodziny. Inne metody leczenia problemów z mięśniami Istnieje wiele innych metod leczenia problemów z mięśniami psów. Będą one zależeć od tego, jak poważny jest problem z mięśniami, jego lokalizacja i ilość powodowanego bólu. Zawsze pamiętaj, aby wcześniej skonsultować się z weterynarzem, jeśli zamierzasz samodzielnie leczyć swojego psa: Istnieją specjalne pokarmy, które zapobiegają obrzękom stawów i procesom zwyrodnieniowym. Kondoprotektory mogą być stosowane w celu utrzymania ruchu stawów. Podobnie suplementy diety, które dostarczają kwasy tłuszczowe, mogą być stosowane do promowania zdrowia układu krążenia i wspomagania stawów. W poważniejszych przypadkach pies może przejść operację, aby skorygować problem z mięśniami. Jak zapobiegać skurczom psów? Aby zapobiec mimowolnym skurczom i skurczom mięśni u psów, musimy przestrzegać pewnych podstawowych wzorców, które wymieniono poniżej. Dostosuj aktywność fizyczną swojego psa do jego wieku, karnacji, charakteru i kondycji fizycznej. Upewnij się, że Twój pies jest zawsze dobrze nawodniony, szczególnie podczas spacerów i treningów. Zapewnij Ci kompleksowe i zbilansowane odżywianie, zaspokajając potrzeby żywieniowe, których potrzebujesz na każdym etapie życia. Lepiej pozwolić mu ćwiczyć w tych godzinach, kiedy temperatura jest przyjemniejsza, kiedy nie jest bardzo zimno lub bardzo gorąco. Ćwicz rutynę rozciągania zarówno przed, jak i po treningu. Twój pies musi być szanowany i otrzymywać odpowiednie wsparcie w miarę starzenia się, zapewniając niezbędną opiekę starszym psom. Podaruj swojemu wiernemu przyjacielowi wygodny lek profilaktyczny przez cały okres jego istnienia, regularnie odwiedzając lekarza weterynarii, przestrzegając harmonogramu szczepień i odrobaczania. Polecamy również te inne ciekawe artykuły: Środki przeciwzapalne dla psów Przepuklina dysku u psów Co mogę dać mojemu psu na ból? Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. Dyskopatia u psa Czym jest dyskopatia u psa? Dyskopatia to termin używany do opisania stanu, w którym u psa pojawia się bolesny i klikający głęboki ból pleców, który może być spowodowany przepukliną dysku. Choroba ta jest znacznie częstsza niż mogłoby się wydawać i czasami może być trudna do zdiagnozowania. Jeśli uważasz, że Twój pies może cierpieć na dyskopatię, koniecznie udaj się do lekarza weterynarii, aby mógł on wykluczyć wszelkie inne potencjalne przyczyny. W tej chorobie pies może mieć bolesne skurcze pleców, które pojawiają się, gdy się porusza, kładzie lub jest zdenerwowany. Skurcze te mogą się powoli zaczynać i szybko kończyć. Ból może promieniować od dolnej części pleców do nóg. Dodatkowo, pies może wydawać słyszalne kliknięcie, kiedy się porusza lub kiedy leży. Ból może się nasilać, gdy pies zgina się do przodu lub rozprostowuje grzbiet, albo gdy leży na boku. Ból może być stały lub pojawiać się i znikać. Ból może być również przerywany, trwający przez kilka godzin, kilka dni lub kilka tygodni. Dyskopatia u psa – Profilaktyka Jedną z najczęstszych przyczyn bólu pleców u psów jest przepuklina dysku. Poniżej omówimy to schorzenie bardziej szczegółowo, ale najpierw porozmawiajmy o tym, jak zapobiegać dyskopatii u psa. Utrata zębów przez psa jest najczęstszą przyczyną bolesnej choroby dysków u psów. Dlatego ważne jest regularne szczotkowanie zębów psa w celu usunięcia kamienia nazębnego i bakterii powodujących zapalenie dziąseł. W przypadku znacznego nagromadzenia kamienia nazębnego konieczne może być profesjonalne czyszczenie zębów psa. Dyskopatia u psa – Ćwiczenia Psy cierpiące na ból pleców mogą odnieść korzyści z codziennych ćwiczeń, które wzmocnią mięśnie pleców i zwiększą ich ruchomość. Zalecane są delikatne ćwiczenia, takie jak spacery i pływanie. Należy unikać chodzenia po schodach, skakania i wspinania się. Innym ważnym czynnikiem w leczeniu bólu pleców u psa jest odżywianie. Na rynku dostępnych jest wiele rodzajów karmy dla psów, ale może się zdarzyć, że nie ma jednej konkretnej karmy, która byłaby najlepsza dla Twojego psa. Ważne jest, aby sprawdzić etykietę karmy, czy nie zawiera ona składników, które mogą powodować dyskopatię. Dyskopatia u psa – Dieta Większość przypadków dyskopatii u psów jest spowodowana jednym z dwóch powszechnie występujących schorzeń: chorobą zwyrodnieniową dysku (dyskopatią) lub przepukliną dysku. Lekarz weterynarii może zalecić podawanie psu karmy z ograniczoną ilością zbóż lub bez zbóż. Ziarna zbóż są częstym czynnikiem powodującym choroby dysków, a stosowanie diety bezzbożowej może pomóc w zapobieganiu i/lub zwalczaniu bólu u psa. Jeśli przyczyną dolegliwości u psa jest przepuklina dysku, konieczne może być stosowanie diety przeciwzapalnej. Diety przeciwzapalne mogą pomóc w zmniejszeniu stanu zapalnego, który często jest przyczyną dyskopatii. Istnieje wiele różnych rodzajów diet, które mogą pomóc w zwalczaniu bólu u psa, w tym diety o wysokiej zawartości białka lub niskiej zawartości tłuszczu. Ważne jest, aby porozmawiać z lekarzem weterynarii na temat diety, która będzie najlepsza dla Twojego psa. Ostatnie wpisy do artykułu Ciekawe imiona dla suki czarnego teriera rosyjskiego Jakie imiona są odpowiednie dla psów płci żeńskiej? Suki czarnych terierów rosyjskich mają wy Czytaj więcej Hodowla czarnego teriera rosyjskiego Jak wygląda życie z czarnym terierem rosyjskim? Czarny terier rosyjski jest aktywnym i inteligentn Czytaj więcej Jak przebiega ciąża i poród u psa? Objawy ciąży u psa Gdy tylko organizm suki wykryje ciążę, w jej ciele zachodzi kilka zmian. Zmi Czytaj więcej Co warto wiedzieć o chorobach czarnego teriera? Jakie są najczęstsze choroby u czarnego teriera rosyjskiego? Najczęstsze choroby genetyczne u cza Czytaj więcej Drgawki, inaczej konwulsje, to gwałtowne, mimowolne, rytmiczne skurcze mięśni. Można pomylić je z subtelnym i niegroźnym (zazwyczaj) drżeniem albo dreszczami, które definiuje się jako drobnofaliste drżenia całego ciała. Dla nie-medyka to dość skomplikowane. Jak właściwie rozpoznać i ocenić niepokojące skurcze mięśni naszego pupila? Możliwe przyczyny drgawek, dreszczy, drżenia kotaDrgawki u kota – co robić?Z kotem u weterynarza Możliwe przyczyny drgawek, dreszczy, drżenia kota Drżenia i dreszcze kota, podobnie jak u człowieka, mogą być wywołane czynnikami takimi jak zimno, strach, stres, koszmary senne (kiedy kot drży podczas snu). Drżenie podczas poruszania się może być spowodowane zwyrodnieniem mięśni i stawów kota, zwłaszcza kota seniora. Dreszcze przebiegające po ciele, drgania skóry grzbietu specjaliści diagnozują czasem jako zespół falującej skóry (FHS), występujący wskutek przebodźcowania kota albo pewnego rodzaju nadwrażliwości jego układu nerwowego. Falująca skóra może być też sposobem wyładowania frustracji, nudy. Występuje również w alergiach i grzybicach skórnych, robaczycach i innych schorzeniach dermatologicznych. Stany medyczne, które można pomylić z FHS, to infekcje i guzy mózgu, nadczynność tarczycy, niektóre zatrucia, niedobory żywieniowe. Drgawki u kota mogą występować wskutek zaburzeń funkcjonowania układu nerwowego. Mogą być ogniskowe (miejscowe) lub mieć charakter ogólny (mimowolne ruchy całego ciała). Drgawki ogniskowe są czasem zwiastunem większego napadu. Układ nerwowy może być uszkodzony wskutek: urazu zewnętrznego (np. potrącenie przez samochód),zaburzeń elektrolitowych (wskutek odwodnienia albo chorób innych narządów, np. nerek), niedotlenienia,zaburzeń poziomu glukozy we krwi,zatrucia (np. trutką na szczury, roślinami takimi jak aloes, bluszcz, skrzydłokwiat, azalia, konwalia, fikus i wiele innych),chorób neurologicznych (padaczka) albo wirusowych, grzybiczych, bakteryjnych infekujących mózg i nerwy. Drgawki u kota – co robić? W przypadku wystąpienia skurczy mięśni kota przede wszystkim trzeba ustalić ich przyczynę. Jeśli jest nią zbyt niska temperatura, co jest częstą przyczyną drżenia zwłaszcza u małych kotków, trzeba przenieść zwierzę do cieplejszego pomieszczenia albo okryć kocykiem. Drżenie z podniecenia np. na widok ulubionej zabawki czy partnera do zabawy nie jest w żaden sposób groźne. Dreszcze ze strachu i stresu wymagają usunięcia źródła stresu. Kot może bać się hałasu, gwałtownie poruszających się dzieci albo np. widoku miotły kojarzącej mu się z przemocą, której mógł zaznać u poprzednich właścicieli. Przy drżeniach starczych pomoże wygrzewanie się w ciepłych promieniach słońca i specjalistyczne maty i legowiska dla kotów w wieku geriatrycznym. W zespole falującej skóry trzeba pozwolić kotu samodzielnie dojść do siebie po ataku skurczów, unikać głaskania i uspokajania na siłę, bo prawie na pewno przyniesie to efekt odwrotny do zamierzonego. Jeśli jest podejrzenie, że kotu doskwiera świąd, warto spróbować przeczesać go mokrą dłonią dla ochłody. Silne drgawki sugerują masywne zaburzenia układu nerwowego. Mogą wystąpić bez zwiastunów i innych objawów, często jednak stan kota jest niepokojący jeszcze przed napadem. Kot może wydawać z siebie zawodzace dźwięki, ślinić się, wymiotować, przewracać, okazywać agresję. W trakcie ataku trzeba zwierzęciu zapewnić spokój, w razie konieczności zabezpieczyć go przed obrażeniami – podłożyć miękki kocyk, usunąć przedmioty, o które kot może się poranić albo obić. Pomieszczenie powinno być zamknięte. Trzeba odizolować inne zwierzęta od chorego. Niezależnie od przyczyny występowania drgawki u kota nie mogą być powodem do karania zwierzęcia. To pogorszy tylko jego stan. Kot jest po prostu chory albo znajduje się pod wpływem emocji, których nie rozumie (stres, lęk). Złość właściciela w żaden sposób nie pomoże cierpiącemu kociakowi. Z kotem u weterynarza Jeżeli wszystko wskazuje na to, że drgawki u kota mają poważne przyczyny, bez wahania trzeba udać się do gabinetu weterynaryjnego. Specjalista przeprowadzi wywiad, niezbędne badania i wskaże, czy przyczyna zaburzeń ma charakter behawioralny (związany z zachowaniem) czy fizyczny. W razie potrzeby zostanie wdrożone odpowiednie leczenie przyczynowe. Czasami, gdy drgawki u kota pojawiają się sporadycznie i nie towarzyszą im żadne inne nieprawidłowości, nie podejmuje się leczenia farmakologicznego, aby nie narażać pupila na nieadekwatne obciążenie organizmu substancjami chemicznymi.

skurcze grzbietu u kota